Cannes Restaurant La Farigoule

Thema’s > Franse restaurants > La Farigoule- Cannes

La Farigoule- Cannes

In iedere stad zitten de duurdere zaakjes in het centrum of langs de kust, en weten we dat het minder toeristisch en ook wel lekkerder kan, voor een betere prijs. Zo ook in Cannes. Al lopende komen we één straatje van de promenade af in een zijstraatje met diverse zaakjes. M’n dochter heeft zin in Turkse pizza, maar ik vraag me af of dat hetzelfde zal zijn als in Nederland. Net als de chinees waarschijnlijk anders smaakt dan in Nederland. We zien een pijpenlaantje van een restaurantje genaamd “Tout Turques”. Of zoiets. Wow, kan niet mis, maar herkennen niets qua tekst of foto’s. Niet herkenbaar en ook niet wat we willen. Ik kijk naar binnen en zie achterin een keuken waar een muis niet eens zou willen eten. Volgens ons heeft de kok niet eens de mogelijkheid om zijn handen te wassen in dat hok. We laten het daarom hierbij, mijn dochter ten spijt. Verderop, vier vierkante tafeltjes buiten, met drie sandwichborden. We bekijken de formule: keuze genoeg. Vijf voorgerechten, vijf keer hoofd en een dessert van de dag. Terwijl ik dit doe geeft een dame mij buiten een toelichting. Keuze, drie gangen, en voor de kinderen ook wel wat lekkers. En oh ja; welcome. Dat klinkt leuk, we worden welkom geheten. Voor het eerst deze vakantie, meen ik. ( valt me op) Binnen gekomen zien we een soortgelijke pijpenla als voorheen. Achterin de keuken, de brigade, twee man sterk, de chef in z’n witte buis, bruin, doorleefd gezicht, grote handen, zo’n 70 jaar oud. Z’n souschef, zwarte buis, spijkerbroek, wachtend op instructies, 68 jaar oud. Een keuken van twee bij twee, maar ik zie mooie dingen voorbij komen. ’t Ruikt lekker. Tussen keuken en ingang passen drie rijtjes tafels. Links drie keer twee zitplaatsen, rechts drie keer vier. De 1e rechts is van ons. Als een slangenmens manoeuvreren we ons al buikdansend op de krappe plaatsen. Ik zit en check met mijn elleboog voorzichtig of ik op deze plaats een mes kán hanteren. ’t Lukt nét. Na wat schuifelen met de houten stoelen met rotan zitting zitten we en kunnen we de zaak in ons opnemen, echter eerst moet de hond teruggevonden worden onder het derde tafeltje tussen een wirwar van tafel- en stoelpoten. Hij zit wel lekker daar in dat hoekje en komt niet meteen. Nadat we hem hebben overtuigd dat het onder onze tafel veel lekkerder toeven is, lukt het ons om hem met een gerust hart te laten liggen. We krijgen direct de kaart van een andere dame. Tussen de twee rijen tafeltjes is praktisch geen loopruimte. De éne dame geeft de ander opdrachten om dingen door of aan te geven. Ze geeft de drankjes door, twee gevulde glazen ice-tea, iedere hand één. Dan de fles water en een cola. De 1e gelegenheid om de kinderen een lieve aai over de wang te geven. Er volgen er meer en ze bedoeld het goed. Het is een lieverd die het beste met haar gasten voor heeft. Ook de hond krijgt ongevraagd een bakje water. Cést gentille.

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *