Onze keuze wordt opgenomen. We nemen het menu. De kinderen spaghetti Bolognaise. In de keuken zie ik een tupperware uit een koelkastje komen, waarin onze soep. Binnen vijf minuten komt dame één met een groot diep bord de eerste soep brengen. Even later de tweede en via het doorgeefsysteem een bordje croutons en geraspte kaas en rouille. Lekker. Met de bolle kant van mijn lepel roerend over de bodem van het fruitschaal-sized-soepbord knispert het gruis van geplette schaal- en schelpdieren. Verse soep en eigen maaksel. Ondanks dat de kok niet over een goede passeerdoek beschikt een heerlijke soep. Vakmanschap. De vissoep is pas compleet als je de croutons bestrijkt met de aïoli en bestrooid met kaas, en als kleine illes flottantes, (drijvende eilandjes), op je soep laat drijven.
Terwijl we genieten van de soep komen de fruitschalen van onze kinderen. Spaghetti Bolognaise, een hele hap, maar ze krijgen ’m leeg blijkt later. Een tafeltje verder zitten twee dames, vriendinnen van de uitbaatster. Ze hebben na een flesje rosé de grootste lol en genieten zichtbaar. Na een aai en een “cést bonne mes enfants” wijst ze in het loopje terug op ’n borst van de éne blonde. Hij hangt praktisch uit haar bloesje. Vijftig jaar geleden zou ze ’t misschien wel express gedaan hebben, nu per ongeluk. Ze kan in de muur kruipen van schaamte en lacht dit van haar af, terwijl ze haar boezem weer netjes inpakt. De rosé doet het voorval snel vergeten. Vous êtes deux? De éne lult ze binnen, heeft de ervaring, de ander is de charmante ondersteuning. Samen een team van gastvrijheid. Ik hoor wat sissen in de pan en denk dat we door moeten eten, maar het blijkt het hoofdgerecht van de overburen. Zo krijgen we een vooruitblik op ons hoofdgerecht. Dat de dame met haar brood haar bord “schoonlikt” is een goed teken. Links en rechts worden flesjes wijn geopend, soms op een punt van de tafel, soms tussen de knieën. Hier een Merlot, daar en Syrah. Men geniet zichtbaar. De duim van mijn vrouw gaat op naar een Engelsman die buiten bedenkelijk kijkt. Hij besluit te gaan zitten.
Vous êtes cinq? Als de blondjes wisselen van plaats kan hun tafeltje aangeschoven worden en is er plaats voor vijf. Gierend vind de verhuizing plaats. Als dank van hun vriendin een glaasje champagne. Ons hoofdgerecht volgt. Twee grote borden met steak au poivre en maigret de canard au miel, vergezeld van haricots verts met knoflook en handmatig gesneden en gebakken aardappel vierkantjes, – rondjes en – driehoekjes. Ik heb vakantie. De kinderen breien nog wat met hun spaghetti en worden meermaals uitgecheckt of het goed gaat met ze. Ca va mes enfants? C’est bon mes enfants? Aai over de bol. Kneepje in de wang. Het dessert bestaat uit crème caramel, óf appeltaart, óf chocoladetaart. We gaan voor de appeltaart. “Un peu de chantilly”, roept de één van achter. “Volontiers”, roep ik terug. De ander komt het brengen want ze kan er niet langs. Grootmoeders appeltaart op Franse wijze. Heerlijk! Als ik met €100,= betaal moet ze wisselen bij de buren. Ze bedankt voor ons bezoek met een allervriendelijkste handdruk. Buiten neem ik van de ander een fruitschaal uit handen, zodat ik ook haar de hand kan schudden. Bedankt, het was lekker. Goede sfeer, ongedwongen, hooguit wat bekneld, maar dat was ’t waard.