Voltaire
Voltaire wilde de Franse kerk wakker schudden, maar niet breken: hij wilde verdraagzaamheid. De kerk trad daar streng tegen op, waarna de inquisitie volgde. Voltaire vluchtte naar het hof van Pruisen, naar Frederik de Grote. Daar kon hij rustig zijn boeken schrijven, hij kreeg dara zelfs een warm onthaal. Voltaire had, vooral in het begin, veel vertrouwen in de toekomst: vooruitgangsoptimisme. Deze 18e eeuwse stroming was het gevolg van de vele uitvindingen die in deze eeuw gedaan werden.
Later kreeg Voltaire minder vertrouwen in de toekomst: Hij was in 1760/61 in Portugal, Lissabon ten tijde van de grote aardbeving. Hij zag dat de natuur sterker was dan dat wij hem kunnen beheersen. Dat maakte ‘m somber.

Jean Delannoy (1908-2008)
Delannoy is in de jaren dertig in het filmvak begonnen als cutter. Later werd hij een gevierd filmer die in de jaren veertig en vijftig zijn grootste successen boekte en hoofdprijzen won op de filmfestivals van Cannes, Venetië en Berlijn.
Zijn bekendste films zijn L’éternel retour (1943), naar een scenario van schrijver en beeldend kunstenaar Jean Cocteau, La symphonie pastorale (1946), naar een roman van André Gide, Les jeux sont faits, (1947) naar de roman van Jean Paul Sartre en Dieu a besoin des hommes (1950) naar een roman van Henri Queffelec.
Hij maakte kostuumdrama’s als De klokkenluider van de Notre Dame (1956, met Anthony Quinn en Gina Lollobrigida) en policiers als Maigret tend un piège (1958, met Jean Gabin).
Delannoy bleef tot 1995 als regisseur werken. In dat jaar rondde hij Marie de Nazareth af, een film die buiten Frankrijk alleen in Polen de bioscoop haalde. De Franse regisseur Jean Delannoy overleed op woensdag 18 juni 2008 op honderdjarige leeftijd in zijn woning in Guainville, zo’n veertig kilometer ten westen van Parijs.